اختلال شخصیت اسکیزوئید

کیس استادی اختلال شخصیت اسکیزوئید

کیس استادی 1: سام، 32 ساله

سام مردی 32 ساله است که از دوران کودکی به تمایل شدیدی به تنهایی و انزوا شهرت داشت. او همیشه ترجیح می‌داد به جای بازی با همسالان، وقت خود را به تنهایی صرف کند. در دوران نوجوانی، از شرکت در فعالیت‌های گروهی و اجتماعی مدرسه خودداری می‌کرد و معمولاً به جای حضور در مهمانی‌ها یا مناسبت‌های خانوادگی، در خانه می‌ماند تا کتاب بخواند یا به کارهای انفرادی دیگر بپردازد.

با ورود به دوران بزرگسالی، این الگوی رفتاری ادامه پیدا کرد. او شغلی در زمینه برنامه‌نویسی انتخاب کرد که به او امکان می‌داد بیشتر زمان خود را به‌طور مستقل و بدون نیاز به تعاملات اجتماعی بگذراند. سام هیچ‌گاه نیازی به ایجاد رابطه صمیمی با همکارانش احساس نکرد و در هنگام صحبت با آن‌ها، اغلب پاسخ‌های کوتاه و ساده می‌داد. وی هیچ علاقه‌ای به تجربه‌های عاشقانه و روابط دوستی ندارد و تاکنون هرگز در یک رابطه عاشقانه یا دوستی عمیق نبوده است.

زمانی که خانواده او از تمایلش به انزوا و عدم شرکت در فعالیت‌های خانوادگی ابراز نگرانی کردند، سام پاسخ داد که از این وضعیت کاملاً راضی است و نیازی به تغییر احساس نمی‌کند. او حتی به روان‌شناس مراجعه نکرد، زیرا معتقد بود که نیازی به درمان ندارد. این موارد همگی نشانه‌های بارز اختلال شخصیت اسکیزوئید را در امیر نشان می‌دهد، از جمله ترجیح به فعالیت‌های انفرادی، عدم تمایل به روابط نزدیک، و بی‌تفاوتی نسبت به احساسات دیگران.

کیس استادی 2: صبا، 28 ساله

صبا یک زن 28 ساله است که به عنوان حسابدار در یک شرکت خصوصی مشغول به کار است. او از دوران کودکی فردی بسیار ساکت و درون‌گرا بود. برخلاف همسالانش، علاقه‌ای به بازی‌های گروهی یا گذراندن وقت با دوستان نداشت. در دوران تحصیل نیز به ندرت با دیگران صحبت می‌کرد و ترجیح می‌داد وقت ناهار را به تنهایی سپری کند.

در محیط کاری، صبا به کارهای خود توجه می‌کند، اما هرگز در فعالیت‌های گروهی یا جلسات شرکت نمی‌کند مگر اینکه مجبور باشد. او همواره روابط خود را با همکاران به حداقل می‌رساند و از تعاملات غیرضروری اجتناب می‌کند. برخلاف دیگران، صبا هیچ تمایلی به گفت‌وگوهای معمولی یا دوستی‌های کاری نشان نمی‌دهد و اگر مجبور به صحبت شود، به حداقل پاسخ‌های ممکن اکتفا می‌کند. در محیط خانواده نیز او ترجیح می‌دهد که وقت خود را به تنهایی در اتاقش بگذراند.

صبا هیچ علاقه‌ای به تجربه‌های عاشقانه ندارد و همواره از هر گونه رابطه عاطفی اجتناب کرده است. او بیان می‌کند که احساساتش بسیار محدود است و به ندرت احساس شادی، ناراحتی یا هیجان می‌کند. حتی در مواجهه با رویدادهای مهم یا تجربه‌های جدید، هیچ نشانه‌ای از واکنش هیجانی از خود نشان نمی‌دهد.

با اینکه خانواده و همکارانش درباره او ابراز نگرانی کرده‌اند، صبا هیچ گونه نیازی به درمان یا تغییر در رفتار خود احساس نمی‌کند و از زندگی خود به شکل کنونی راضی است. این موارد نشان می‌دهد که مریم نیز به اختلال شخصیت اسکیزوئید مبتلا است، زیرا تمایل شدید به انزوا، بی‌علاقگی به روابط اجتماعی، و محدودیت در ابراز هیجانات از ویژگی‌های بارز او هستند.