انتشار مقالات جلد چهاردهم از آثار فروید مصادف با شروع جنگ جهانی اول است. اولین اثر در این مجموعه تاریخچه ایست که فروید بر شکل‌گیری جنبش روانکاوی به سال 1914 نگاشته است. فروید در این زمان نگران پیدایش مکاتب انشعابی از روانکاوی کلاسیک خود است و بویژه یونگ و آدلر و بدعت‌های آنها را مقصر می‌داند. به همین دلیل سعی دارد با ارائه نوعی تاریخ مکتوب درباره شکل‌گیری روانکاوی نقش انحرافی آنها را محدود سازد. او تاریخ روانکاوی را به سه بخشِ از بدو پیدایش تا 1902، از سال 1902 تا 1910 و بالاخره از 1910 به بعد تقسیم می کند. در بخش اول ضمن یادآوری از برویر، برنهایم و شارکو، چگونگی برجسته شدن مسائل جنسی در تفکرات خود را برملا می‌سازد. فروید در این مقطع در مقایسه با آثار قبلی، قاطع‌تر ظاهر شده و از سهم اصلی خود در پیدایش تفکر روانکاوانه و مسئله ناخودآگاه دفاع می‌کند. در بخش بعدی، از پیوستن شاگردان و همکاران جدیدی مانند کارل گوستاو یونگ، ویلهلم اشتکل، اوتو رَنک و ماکس آیتینگن به حلقه علمی خود یاد می‌کند. کنگره‌های سالانه روانکاوی را بر می‌شمارد و فصلنامه‌های علمی مرتبط با گروه خود را متذکر می‌شود. سرانجام به تلخی بر انشعاب کنندگان خُرده گرفته و از آنها برائت می‌جوید. در این دوره آموزشی ضمن مرور این مقاله فروید، چند اثر بسیار مهم دیگر وی بویژه مقالات مربوط به متاپسیکولوژی مورد بحث قرار می‌گیرند.
