چه اتفاقی برای سیستم دوپامین میافتد زمانی که ما رویداد های بدی را تجربه میکنیم؟

سیستم دوپامین و پیش‌بینی رویدادهای ناخوشایند: از قابلیت‌ها تا محدودیت‌ها

سیستم دوپامین به مغز کمک می کند تا وقوع و مدت رویدادهای ناخوشایند را پیش بینی کند، اما بدون در نظر گرفتن خطاها.

یک مطالعه جدید در موسسه علوم اعصاب هلند به بررسی نحوه پردازش سیستم دوپامین وقایع ناخوشایند بد پرداخته است. به خوبی شناخته شده است که  این سیستم نقش مهمی در انگیزه، یادگیری و حرکت دارد. یکی از عملکردهای اصلی دوپامین پیش بینی وقوع تجربیات پاداش دهنده و در دسترس بودن پاداش در محیط ما است. در این زمینه، سیستم دوپامین مغز ما را در مورد به اصطلاح “خطاهای پیش بینی پاداش” – تفاوت بین پاداش های دریافتی و پیش بینی شده – آگاه می کند.

یادگیری از اشتباهات و دستیابی به تجربیات ارزشمند

نورون‌های دوپامین زمانی فعال‌تر می‌شوند که پاداشی به‌طور غیرمنتظره یا بزرگ‌تر از حد انتظار باشد، فعال‌تر می‌شوند و زمانی که پاداش کمتری نسبت به پیش‌بینی‌شده دریافت می‌کنیم، فعالیت افسرده‌ای نشان می‌دهند. این سیگنال‌های خطا به ما کمک می‌کنند از اشتباهات خود درس بگیریم و به ما یاد می‌دهند که چگونه به تجربیات ارزشمند دست یابیم.

پاداش در مقابل محرک های نفرت انگیز در حالی که تعداد زیادی از مطالعات بر رابطه بین آزادسازی دوپامین و محرک های پاداش دهنده متمرکز شده اند، تعداد کمی از آنها به تأثیر محرک های ناخوشایند و بد بر دوپامین پرداخته اند. اگرچه نتایج این چند آزمایش متناقض بوده است، اما مشخص شده است که محرک های بد بر سیستم دوپامین تأثیر می گذارند.

اما یک بحث فعال در میان دانشمندان علوم اعصاب در مورد نقش دقیق نورون‌های دوپامین در پردازش محرک‌های بد وجود دارد: آیا فعالیت آنها در پاسخ به رویدادهای بد تغییر می‌کند؟ آیا آنها رویدادهای بد را پیش بینی می کنند؟ آیا آنها یک خطای پیش بینی بد را رمزگذاری می کنند؟

بررسی نقش سیستم دوپامین در پردازش حوادث ناخوشایند: مطالعه جدید در موسسه علوم اعصاب هلند

یافته های جدید در مورد نقش دوپامین در حوادث ناخوشایندیک مطالعه جدید در موسسه علوم اعصاب هلند که اکنون در eLife منتشر شده  است، نحوه پردازش سیستم دوپامین وقایع ناخوشایند را بررسی کرده است. تیم اطراف Ph.D. دانش‌آموز جسیکا گودهوپ و رهبر گروه، اینگو ویلون، موش‌ها را در ترکیب با محرک‌هایی که نویز سفید را پیش‌بینی می‌کرد، در معرض نویز سفید قرار دادند، در حالی که آنها میزان ترشح دوپامین را در مغز اندازه‌گیری کردند. نویز سفید یک مثال شناخته شده از محرک های شنیداری ناخوشایند برای موش ها است.

محققان دریافتند که ترشح دوپامین به تدریج در طول قرار گرفتن در معرض نویز سفید کاهش می یابد. علاوه بر این، پس از ارائه مداوم، محرک‌هایی که چند ثانیه قبل از قرار گرفتن در معرض نویز سفید رخ داده‌اند، شروع به ایجاد همان اثر افسردگی بر نورون‌های دوپامین کردند. با این حال، برخلاف نحوه پردازش پاداش‌ها، دوپامین یک خطای پیش‌بینی برای این محرک بد را رمزگذاری نمی‌کند.

نقش سیستم دوپامین در پیش‌بینی واکنش به رویدادهای ناخوشایند

به طور کلی، این مطالعه جدید نشان می دهد که  این سیستم به مغز کمک می کند تا وقوع و مدت رویدادهای ناخوشایند را پیش بینی کند، اما بدون در نظر گرفتن خطاهای پیش بینی رهبر گروه، اینگو ویلون اظهار داشت: “این یک مطالعه بسیار دقیق و سیستماتیک است که متغیرهای زیادی را در نظر می گیرد. نتایج به ما درک بهتری از نقش آزادسازی دوپامین در پردازش رویدادهای بد می دهد. علاقه فزاینده ای به نقش دوپامین در بیزاری وجود دارد. ما از یک محرک جدید بد استفاده کردیم که امکان انجام تجزیه و تحلیل دقیق‌تر از دوپامین را نسبت به گذشته فراهم کرد.

مطالعه بر روی مکانیسم‌های پاتولوژیک

داروهای اعتیاد آور سیگنال های هیدروکسی فنیل اتیل آمین را ربوده و تقویت می کنند و اثرات دوپامین اغراق آمیز و کنترل نشده را بر انعطاف پذیری عصبی القا می کنند. این مطالعه ما را به درک مکانیسم اساسی در پشت این پدیده پاتولوژیک نزدیکتر می کند.

منبع:

موسسه علوم اعصاب هلند

https://neurosciencenews.com/dopamine-aversive-event-21824/

گرد اورنده: محمد مهدی رضایی

سوشال مدیای اکادمی تلسی

https://telsi.co/

Telsi.co